Rietje groeit op in een diepgelovig gezin. Haar focus is te leven zoals van haar wordt verwacht. Ze trouwt en krijgt kinderen die ze dezelfde waarden meegeeft. Het strenge christelijke geloof is verweven in haar leven, toch geeft het haar geen kracht. Pas als haar man ziek wordt en zij aan het roer van hun leven gaat staan, voelt ze een kracht in zich naar boven komen. Aanvankelijk wil ze haar levensverhaal niet vertellen, maar ze heeft het cadeau gekregen van haar jongste broer. Hij roemt haar scherpe geheugen. Rietje herinnert zich zelfs verhalen over hun grootouders. Hij wil graag dat die familiegeschiedenis en de verhalen over hun jeugd bewaard blijven voor het nageslacht. Ze twijfelt. Als ze de eerste stap heeft gezet, groeit haar vertrouwen en wil ze ook de herinneringen aan haar volwassen leven delen om na te laten aan haar (klein) kinderen.

Vera is weduwe. Ze was jong toen haar vader onverwacht overleed aan een hersenbloeding. Jaren later, ze was getrouwd en had twee puberzonen, werd ook haar man getroffen door een hersenbloeding. Verschil is dat hij nog jaren heeft geleefd, weliswaar met grote beperkingen. Vera kan parallellen trekken tussen haar jeugd en die van haar zonen. De ontwikkelingen die zij tijdens zijn laatste levensjaren en na zijn dood heeft doorgemaakt, hebben haar gevormd tot de mens die zij nu is. Dat verhaal wil ze vertellen. Het is een ander verhaal dan haar jongste zoon in zijn hoofd heeft. De keren dat Vera haar verhaal probeert te vertellen, loopt ze vast op wederzijdse irritaties en verwijten van zijn kant. Ze wil dat hij haar verhaal zonder onderbrekingen tot zich kan nemen. Misschien is hij er pas aan toe als zij niet meer leeft. Dat geeft niet. Ook die gedachte geeft haar rust.